( Lugo, 17 de xuño de 1906 - Madrid, 20 de agosto de 1965 )
Unha
das escasísimas artistas galegas que conseguiu verdadeira resonancia nacional,
debido a que tamén é unha das moi poucas mulleres españolas que logrou primeira
medalla na Nacional de Belas Artes, galardón ao que aspiraban todos os
plásticos ao longo do século que duraron estes certames. Foi a maior de catro
irmáns, dous deles falecidos prematuramente. Ela mesma non chegou a cumprir os
60 anos. Transcorreu a súa infancia en Villanueva de Lorenzana, onde o seu pai
era farmacéutico. Aos nove anos vai a Burgos, onde empeza a debuxar e a pintar.
Os familiares cos que reside trasládanse a Valladolid cando a nena ten once
anos. Alí debuxará co seu primeiro profesor, José Castrocires. Regresa a Lugo
en 1923, participa en actividades artísticas e é bolseira pola Deputación
provincial, para cursar estudos na Escola de San Fernando.
Profesores como Manuel Benedito, Moreno Carboeiro e Adsuara terán
gran influencia na súa estética. Julia Minguillón participa por primeira vez
nunha exposición en 1933, cun retrato, xénero que cultivou con certa asiduidade
e no que foi moi desigual, debido a que realizou non poucos de encarga, para
unha burguesía á que tiña que afagar. Concorre á Nacional de Belas Artes ao ano
seguinte, cunha composición relixiosa, que é eloxiada por Zuloaga, e gana
terceira medalla. O cadro, titulado «Jesús con Marta e María», viaxa a Estados
Unidos e é exposto en diversas cidades. Chega a guerra civil e Julia regresa a
Lorenzana, onde permanece ata decembro de 1939, data na que contrae matrimonio
co xornalista e escritor Francisco Leal Insula, bo poeta e entusiasta da
pintura como demostrou nas súas etapas de director de Faro de Vigo e de
revístaa Mundo. Máis dunha vez Julia retratará ao seu marido, que figura na
composición «A miña familia», moi amada pola artista e que hoxe está no Museo
de Lugo, como a súa obra máis querida e de maior galardón, «A Escola de
Doloriñas».
Ese cadro
ou escena familiar non é, con todo, a súa pintura máis representatova. «A
Escola», sinxela, tenra, magníficamente composta, con estrutura en diagonais,
que equilibra ou conxunto de figuras, consegue a primeira medalla na Nacional
de Belas Artes de 1941. Ou cadro salta as fronteiras daquela Europa en guerra e
exponse en Berlín e na Bienal de Venecia, en 1942. A súa primeira gran
exposición persoal -e realizou pouquísimas ao longo dá súa vida: soamente tres
ou catro- se inaugura en Madrid en 1945. Prosegue a súa intensa actividade, e
en 1948 gana ou premio do Círculo de Belas Artes e é obxecto dunha homenaxe ao
que asisten galegos ilustres, como Castro Gil, Prieto Nespereira, Risco e
García Martí. En 1949 trasládase a Vigo, xa que Francisco Leal, ou seu marido,
foi nomeado director do diario Faro de Vigo. *É elixida correspondente dá Real
Academia Galega. Un ano máis tarde é xurado dá Nacional de Belas Artes. Viaxa a
París en 1952 e en 1953. Realiza exposicións en Vigo e en Madrid e fai
numerosos retratos, algún deles notables, como ou do seu paisano ou escritor
Francisco Fernández del Riego, con evidente influencia de Vázquez Díaz, a quen
sen dúbida e a distancia, admira, aínda que a súa liña é máis amable e ou seu
colorido máis suave que ou do extraordinario onubense. A Suramérica vai en
1958. Volve a Madrid, onde reside desde 1961 ata a súa morte. Participa en
numerosas mostras colectivas, ás que sempre prestou ou seu concurso.
Julia desexa alcanzar a Medalla de honra da Nacional de Belas
Artes, pero frústranse as súas aspiracións. Intermitentemente, e mentres as
súas forzas permítenllo, continúa pintado ata o seu falecemento, o 20 de agosto
de 1965. A obra de Julia Minguillón figura no Museo de Arte Contemporánea de
Madrid, en todos os de Galicia e en numerosos de provincias en España e no
estranxeiro. Unha ampla e excelente representación, coa obra que lle deu a
primeira medalla, posúea o Museo provincial de Lugo. Hai diferentes etapas e
estilos na obra desta artista. Retratos, composicións de figuras, bodegóns e
paisaxes. Probablemente o mellor son as súas paisaxes, xénero que cultivou
tardíamente, pero no que se expresou coa máxima liberdade, sen as limitacións
das súas composicións de figuras, onde hai un excesivo almibaramiento, aínda
que sempre o debuxo é irreprochable, con alardes de escorzos e certa tendencia
a un decadentismo case de ballet. Entre os retratos hainos excelentes, está
claro; aqueles que non entrañaban o compromiso, digamos áulico, senón que eran
de amigos cuxa personalidade queda patente na pintura. Julia Minguillón posuía
unha técnica correcta e unha paleta quente e ben #elevado. Os seus recunchos de
Galicia, campo, montaña, vida rural, teñen esa sinxeleza e sinal do sentido, do
auténtico, en verdade emocionantes, con modos impresionistas. A pincelada é
longa, tendida, con veladuras efectistas de gran beleza. Cando se libera do
academicismo en que militou case sempre, é unha pintora mesmo emocionante.
VIDEO DAS
OBRAS
https://www.youtube.com/watch?v=zUCzjrhELIY
.jpg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario