O NOSO MURAL POLA IGUALDADE

Para conmemorar a traxectoria do noso centro no desenvolvemento do traballo en materia de

igualdade co fin de que sexa o elemento representativo aos anos de traballo da nosa comunidade

educativa e tamén aos recoñecementos recibidos a nivel autonómico e estatal. O mural representa a

Marie Curie como unha nena de catro anos cunhas probetas na man.




MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: EXPOSICIÓN

 Para finalizar o noso proxecto creamos una exposición cos traballos realizados sobre as mulleres relevantes que poderíamos coñecer nas diferentes etapas do Camiño de Santiago. Para a exposición utilizamos caixas de cartón expoñendo a información en cada unha das caras da caixa. O alumnado pode facer un percorrido polo museo coñecendo máis datos e información sobre estas mulleres.



Rematamos o Camiño

   Rematamos o Proxecto da Milla Diaria.

  O alumnado completou as 8 etapas do Camiño de Santiago desde Pedrafita do Cebreiro.

  Nas seguintes imaxes están os datos de todas aulas ao longo deste curso.






MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: ANA PELETEIRO (A CORUÑA)

 


Ana Peleteiro Brión (Ribeira, 2 de decembro de 1995) é unha deportista española que

compite en atletismo, especialista na proba de triple salto.​ Participou nos Xogos Olímpicos de Tokio 2020, obtendo unha medalla de bronce no triple salto.

Gañou unha medalla de bronce no Campionato Mundial de Atletismo en Pista Cuberta de 2018, unha medalla de bronce no Campionato Europeo de Atletismo de 2018 e dúas medallas no Campionato Europeo de Atletismo en Pista Cuberta, ouro en 2019 e prata en 2021. Adestra baixo a dirección do campión olímpico Iván Pedroso, xunto coa saltadora venezolana Yulimar Vermellas.

En 2013 foi galardoada co Premio Princesa de Asturias como mellor deportista do ano menor de 18 anos.

 

https://www.youtube.com/watch?v=06P8NBKSf-U&ab_channel=RTVENoticias

 

https://www.youtube.com/watch?v=MOoNseaVcbY&ab_channel=DiarioAS

 

Naceu na localidade galega de Ribeira. Desde moi pequena interesouse polo deporte, primeiro pola ximnasia, para decantarse finalmente polo atletismo.

En categoría xuvenil proclamouse campioa do Mundial Júnior de 2012, e gañou unha medalla de bronce no Campionato Europeo Sub-20 de 2013.



En 2018 conseguiu os seus primeiros éxitos internacionais en categoría absoluta: medallista de bronce no Campionato Mundial en Pista Cuberta cun salto de 14,40 m, e medallista de bronce no Campionato Europeo cunha marca de 14,44 m.​ Ao ano seguinte gañou a medalla de ouro no Campionato Europeo en Pista Cuberta, cun salto de 14,73 m, novo récord de España.

 

https://as.com/masdeporte/2019/03/03/videos/1551611545_463387.html

 

Na súa primeira participación olímpica, en Tokio 2020, obtivo a medalla de bronce ao saltar 14,87 m na final (récord de España), sendo superada pola venezolana Yulimar Vermellas e a portuguesa Patrícia Mamona.Isto levouna a ser nomeada mellor atleta española de 2021 pola RFEA.

https://twitter.com/eurosport_es/status/1421812485577904137

 

 



 

MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: ISABEL ZENDAL GÓMEZ (A CORUÑA)


Isabel Zendal naceu o 26 de febreiro de 1773 en Santa Marina de Parada, no concello de Ordes na provincia da Coruña.

Seu pai, Jacobo Zendal, e a súa nai, Ignacia Gómez, eran agricultores.

Ignacia Gómez, nai de Isabel Zendal, faleceu de varíola, o que obriga a Isabel a abandoar a súa casa familiar para traballar.

Con vinte anos comeza a traballar no Hospital da Caridade da Coruña, primeiro como axudante e máis tarde como directora.

En 1793 nace o seu fillo, Belito Vélez, a quen o atente como nai solteira.

En 1803 incorpórase a Isabel Zendal á expedición filantrópica da vacina da varíola, así aparece recollido no decreto o 14 de outubrocomo observamos a continuación:

  ‘Conformándose el Rey con la propuesta de V.M. y del Director de la expedición destinada a propagar en Indias la inoculación de la vacuna, permite S.M. que la Rectora de la Casa de Expósitos de esa ciudad sea incorporada en la misma expedición en clase de Enfermera, con el sueldo y ayuda de costa señalada a los Enfermeros, para que cuide durante la navegación de la asistencia y aseo de los Niños que hayan de embarcarse y cese la repugnancia que se experimenta en algunos Padres de fiar sus hijos al cuidado de aquellos, sin el alivio de una Mujer de providad. Con esta fecha, paso el aviso correspondiente al Ministerio de hacienda para que la Rectora reciba en esa Ciudad la ayuda de costa de tres mil reales con destino a su habilitación y para el abono en Indias del sueldo de quinientos pesos fuertes anuales, contados desde el día que se embarque y la mitad a su regreso, que deberá ser de cuenta del Erario; y a V.M. lo participo de Real orden para la inteligencia de la Junta de caridad, de que es Presidente, y noticia de la interesada. Dios guíe a V.M. muchos años. San Lorenzo y Octubre, 14 de 1803.

Josef Antonio Caballero.
Don Ygnacio Carrillo y Niebla’.

 

Esta expedición, que foi de carácter filantrópico, deu a volta ao mundo e durou 3 anos. O seu obxectivo era que a vacina da varíola chegase a todos os recunchos do Imperio español debido a alta letalidade da varíola.

Consíderase a primeira expedición sanitaria internacional da historia.

Esta operación  comezou co frete da corbeta María pita que levaba a veintidous nenos (nenos que aínda non pasaran a varíola e transmitiuse o virus de un a outro cada 9-10 días). Entre estes nenos atopábase Benito Vélez, fillo de Isabel Zendal.). A corbeta de María Pita partiu do porto da Coruña.


Zendal foi unha parte esencial para que a expedición tivera éxito coidando e mantendo saudables aos nenos durante a viaxe. Así foi como Zendal se convertiu na primeira enfermeira da historia en participar nunha misión sanitaria internacional.

Grazas a esta expedición a varíola considérase erradicada en 1980.

Existen premios, rúas, hospital e escolas co seu nome, así como novelas, contos ou películas que lle dedican numerosos autores. Aínda que o seu nome aparece recollido de moitas formas; o que dificultou o seu recoñecemento e silenciou a súa figura. Algúns dos nomes cos que foi recollida foron:

Isabel López Gandalia,
Ysabel Gómez Sandalla,
Isabel Sendalla,
Isabel Zendalla,
Isabel Cendalla y Gómez,
Isabel Cendala y Gómez,
Isabel Cendales,
Isabel Sendales,
Isabel Gandalla

Algúns dos seus recoñecementos:





A obra de Acisclo Manzano recorda a saída dende o mesmo sitio da expedición.












A OMS recoñece en 1950 a Isabel Zendal como a primeira enfermeira nunha misión internacional.








Rúa da Coruña que leva o seu nome.














Crease durante a pandemia COVID-19 o “Hospital Isabel Zendal”.






   Moro, Javier. (2015).”A flor de piel”










Estás interesada ou interesado en ver máis información sobre ela?

·       https://www.youtube.com/supported_browsers?next_url=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D_WVkL7HhjAc

 

·       Documental “Isabel Zendal, la enfermeraque cambió el rumbo del mundo” creada polo Sindicato de Enfermería, SATSE, e a Fundación para o Desenvolvemento da Enfermería, FUDEN.


MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: IRENE GONZÁLEZ BASANTA (A CORUÑA)

 


Nace na coruña en 1909 e morre de tuberculose na mesma cidade en 1926

Ao principio da súa carreira, no equipo infantil Racing-Athletic, Irene xogaba de dianteira centro, mais por motivos descoñecidos, cando fundou o seu club Irene C.F., do que pasou a ser capiá, cambiou á posición de porteira. No equipo, que estaba federado, xogaba xunto aos homes. A súa fama fixo que o seu club disputase encontros na Laracha, Betanzos, Ferrol, Sada, Oleiros, Culleredo, Monforte ou Noia, con importante presenza de público.

Os que a viron xogar afirman que Irene era unha gran porteira, á que era moi difícil meter un gol.

A comezos do ano 1925, cando faltaban tan só uns meses para que cumprise dezaseis anos, sacáronlle a única fotografía súa coñecida.

Co Irene F.C. participou en competicións infantís da Coruña, e de xuño a setembro de 1925 organizou un campionato en que participaron dezaoito clubs. Tamén interveu en varios encontros amigables.

Dela din que foi unha adiantada ao seu tempo. A pesares da súa xuventude e dos férreos límites da çepoca conseguiu facerse un sitio nun espazo masculino reservado exclusivamente para homes"

Nos anos vinte, Coruña era unha cidade aberta e cosmopolita, pero en plena dictadura de Primo de Rivera non era normal ver unha muller vestida de corto xogando ao futbol. Polo que Irene tivo que aguantar insultos e ver como as crónicas deportivas centrábanse mais no feito de ser muller que nas súas habilidades co balón.

Pero tamén hai quen se posicionou doutra banda. No diario “El Orzán” publicaron: "El feminismo se impone. Al paso que va no tardarán mucho en ser ellas quienes gobiernen y dirijan todo (...) En Galicia sabemos cómo [las mujeres] realizan las más rudas tareas del campo (...) y en La Coruña (sic) vémoslas arrastrar carretillas o cargar a hombros enormes bultos con iguales energías que el más forzudo de los mozos de cordel".

A popularidade de Irene pódese medir pola atención que naquel tempo lle dedicaron os autores dos clásicos apropósitos coruñeses. Nun deles unha rapaza cantaba, sobre unha melodía do momento, a seguinte copla:

Mamá,
futbolista quero ser,
para xogar como Irene,
que xoga moi ben.


Mamá,
cando eu sexa maior,
gañarei moito diñeiro
xogando ao futbol.

A súa historia pérdese no franquismo pero agora é recuperada no libro “Ventureira e cudeiro”. A raíz disto, unha rúa da cidade levará o nome de Irene González Basanta.

MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: XULIA MIGUILLÓN TORRES (LUGO)

 


( Lugo, 17 de xuño de 1906 - Madrid, 20 de agosto de 1965 )

Unha das escasísimas artistas galegas que conseguiu verdadeira resonancia nacional, debido a que tamén é unha das moi poucas mulleres españolas que logrou primeira medalla na Nacional de Belas Artes, galardón ao que aspiraban todos os plásticos ao longo do século que duraron estes certames. Foi a maior de catro irmáns, dous deles falecidos prematuramente. Ela mesma non chegou a cumprir os 60 anos. Transcorreu a súa infancia en Villanueva de Lorenzana, onde o seu pai era farmacéutico. Aos nove anos vai a Burgos, onde empeza a debuxar e a pintar. Os familiares cos que reside trasládanse a Valladolid cando a nena ten once anos. Alí debuxará co seu primeiro profesor, José Castrocires. Regresa a Lugo en 1923, participa en actividades artísticas e é bolseira pola Deputación provincial, para cursar estudos na Escola de San Fernando.

Profesores como Manuel Benedito, Moreno Carboeiro e Adsuara terán gran influencia na súa estética. Julia Minguillón participa por primeira vez nunha exposición en 1933, cun retrato, xénero que cultivou con certa asiduidade e no que foi moi desigual, debido a que realizou non poucos de encarga, para unha burguesía á que tiña que afagar. Concorre á Nacional de Belas Artes ao ano seguinte, cunha composición relixiosa, que é eloxiada por Zuloaga, e gana terceira medalla. O cadro, titulado «Jesús con Marta e María», viaxa a Estados Unidos e é exposto en diversas cidades. Chega a guerra civil e Julia regresa a Lorenzana, onde permanece ata decembro de 1939, data na que contrae matrimonio co xornalista e escritor Francisco Leal Insula, bo poeta e entusiasta da pintura como demostrou nas súas etapas de director de Faro de Vigo e de revístaa Mundo. Máis dunha vez Julia retratará ao seu marido, que figura na composición «A miña familia», moi amada pola artista e que hoxe está no Museo de Lugo, como a súa obra máis querida e de maior galardón, «A Escola de Doloriñas».

Ese cadro ou escena familiar non é, con todo, a súa pintura máis representatova. «A Escola», sinxela, tenra, magníficamente composta, con estrutura en diagonais, que equilibra ou conxunto de figuras, consegue a primeira medalla na Nacional de Belas Artes de 1941. Ou cadro salta as fronteiras daquela Europa en guerra e exponse en Berlín e na Bienal de Venecia, en 1942. A súa primeira gran exposición persoal -e realizou pouquísimas ao longo dá súa vida: soamente tres ou catro- se inaugura en Madrid en 1945. Prosegue a súa intensa actividade, e en 1948 gana ou premio do Círculo de Belas Artes e é obxecto dunha homenaxe ao que asisten galegos ilustres, como Castro Gil, Prieto Nespereira, Risco e García Martí. En 1949 trasládase a Vigo, xa que Francisco Leal, ou seu marido, foi nomeado director do diario Faro de Vigo. *É elixida correspondente dá Real Academia Galega. Un ano máis tarde é xurado dá Nacional de Belas Artes. Viaxa a París en 1952 e en 1953. Realiza exposicións en Vigo e en Madrid e fai numerosos retratos, algún deles notables, como ou do seu paisano ou escritor Francisco Fernández del Riego, con evidente influencia de Vázquez Díaz, a quen sen dúbida e a distancia, admira, aínda que a súa liña é máis amable e ou seu colorido máis suave que ou do extraordinario onubense. A Suramérica vai en 1958. Volve a Madrid, onde reside desde 1961 ata a súa morte. Participa en numerosas mostras colectivas, ás que sempre prestou ou seu concurso.

Julia desexa alcanzar a Medalla de honra da Nacional de Belas Artes, pero frústranse as súas aspiracións. Intermitentemente, e mentres as súas forzas permítenllo, continúa pintado ata o seu falecemento, o 20 de agosto de 1965. A obra de Julia Minguillón figura no Museo de Arte Contemporánea de Madrid, en todos os de Galicia e en numerosos de provincias en España e no estranxeiro. Unha ampla e excelente representación, coa obra que lle deu a primeira medalla, posúea o Museo provincial de Lugo. Hai diferentes etapas e estilos na obra desta artista. Retratos, composicións de figuras, bodegóns e paisaxes. Probablemente o mellor son as súas paisaxes, xénero que cultivou tardíamente, pero no que se expresou coa máxima liberdade, sen as limitacións das súas composicións de figuras, onde hai un excesivo almibaramiento, aínda que sempre o debuxo é irreprochable, con alardes de escorzos e certa tendencia a un decadentismo case de ballet. Entre os retratos hainos excelentes, está claro; aqueles que non entrañaban o compromiso, digamos áulico, senón que eran de amigos cuxa personalidade queda patente na pintura. Julia Minguillón posuía unha técnica correcta e unha paleta quente e ben #elevado. Os seus recunchos de Galicia, campo, montaña, vida rural, teñen esa sinxeleza e sinal do sentido, do auténtico, en verdade emocionantes, con modos impresionistas. A pincelada é longa, tendida, con veladuras efectistas de gran beleza. Cando se libera do academicismo en que militou case sempre, é unha pintora mesmo emocionante.

 

VIDEO DAS OBRAS 

https://www.youtube.com/watch?v=zUCzjrhELIY

 



MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: PURA LORENZANA (LUGO)

 


María Pura Lorenzana Prada naceu en Vilasante (O Saviñao - Lugo) en 1907 e faleceu en Santiago de Compostela o 1 de decembro de 1997. Foi mestra, inspectora e profesora de Historia de ensino medio e universitario, historiadora e arqueóloga. 

Pertenceu a ese escaso dez por cento de mulleres galegas que no primeiro terzo do século XX cursou estudos universitarios. Logo de facer por libre o bacharelato no Instituto de Lugo, comezou no curso 1924-5 as carreiras de Filosofía e Letras e Dereito na Universidade de Santiago de Compostela. Rematou a primeira en 1928, cun expediente de sobresaínte e premio extraordinario, e posteriormente doutorouse na Universidade de Madrid, onde tamén continuou os estudos de Dereito.

 As noticias que temos sobre Pura Lorenzana nos seus anos de estudante e apenas licenciada sitúana no círculo de alumnos universitarios de Filosofía e Letras e Dereito, brillantes, máis ou menos galeguistas e con inquedanzas literarias, artísticas e de estudo e investigación tanto nas aulas como fóra delas, o círculo que se movía arredor do Seminario de Estudos Galegos (SEG), fundado só uns anos antes, ou de profesores novos, como Ciriaco Pérez Bustamante, catedrático de Historia de España, decano da Facultade de Filosofía e Letras e impulsor de investigacións en Arqueoloxía Prehistórica e Historia de América. De feito, en 1927 aparece entre o grupo de estudantes de Historia, case todos membros do SEG -Carmen Rey Domínguez, Celsa Ferrín Moreiras, Xosé María Castroviejo, Antón Fraguas, Sebastián González García-Paz, Vidal Fraga e Villares Méndez-, que custea a edición do primeiro fascículo da Facultade de Filosofía e Letras, Hispanoamérica e Iberoamérica, do americanista mexicano Carlos Pereyra. En 1928 publica, co seu compañeiro Sebastián González e con Ciriaco Pérez Bustamante, o traballo "La población de Nueva España en el siglo XVI" (Boletín de la Biblioteca Menéndez y Pelayo), que anuncian como o primeiro dunha serie que publicará o Instituto Americanista da Universidade de Santiago, que dirixía Pérez Bustamante e do que tamén debían formar parte os compañeiros que custearan o folleto de Carlos Pereyra. Neste mesmo ano aparece nas actas do Seminario de Estudos Galegos como asistente, xunto con Carmen Rey, en dúas sesións da institución, da que formou parte como socia activa, e lerá o seu traballo de ingreso o 3 de maio de 1930, "Mámoas do Saviñao. A anta de Abuime e a necrópole do Monte da Morá", que realizara con Florentino López Cuevillas e Antón Fraguas por conta da Comisión de Estudos en Galicia, en agosto de 1929, e que aparecerá publicado no vol. V dos Arquivos do Seminario de Estudos Galegos (1930). Na primavera de 1929 dita unha conferencia sobre o nacionalismo galego na asociación Xuventude Católica Femenina de Santiago, no marco da Casa Social Católica Femenina de Compostela, que será publicada en 1931 por Ánxel Casal en dous suplementos da revista Nós. Con anterioridade á proclamación da Segunda República, formou parte, segundo Xusto G. Beramnendi, da Asociación Nazonalista de Santiago, formación política que se encadraba na dereita do galeguismo.


              Logo de exercer durante o curso 1930-1 como axudante de clases prácticas na Facultade de Filosofía e Letras, comeza os cursos de doutoramento na Universidade de Madrid, ao tempo que traballa como profesora de Lingua e Literatura Española no Instituto Calderón de la Barca da capital madrileña (1931-6), na que tamén dirixe o colexio relixioso Nuestra Señora de Loreto. Debeu de ser por estes anos cando pertenceu á Sociedad Anónima de Enseñanza Libre (SADEL) (1934), institución creada pola Confederación Católica de Padres de Familia para dar cobertura legal ao ensino das Ordes Relixiosas, que o tiñan prohibido, e que agrupaba aos colexios relixiosos con profesorado segrar.

            Tras a sublevación contra a República, Pura Lorenzana pasa a exercer como profesora de Lingua e Literatura Española no Instituto de Tui durante o curso 1936-1937. Os dous cursos seguintes será profesora de Xeografía e Historia no Instituto de Ourense, cidade onde tamén exercerá diversos cargos políticos para o Goberno de Burgos: Depuradora das Bibliotecas Públicas, Delegada Provincial de Frontes e Hospitais e Organizadora dos servizos culturais do Fogar e do Ferido. En 1940 o Ministerio de Guerra do Goberno de Franco concédelle a Medalla de Campaña de Retaguardia por méritos e servizos.

              No curso 1939-40 imparte clases de Xeografía e Historia no Instituto Rosalía de Castro de Santiago e de Historia de España contemporánea na Facultade de Filosofía e Letras da Universidade compostelá. O curso seguinte é trasladada a un instituto madrileño, para volver no 1941-2 a Santiago como catedrática de Xeografía e Historia, primeiro no Instituto Xelmírez e a partir de 1942-3 no Instituto feminino Rosalía de Castro, do que será fundadora e primeira directora, cargo que desempeñará ata 1955. Durante os seus anos de estancia como profesora de ensino medio na Compostela da posguerra, exercerá tamén como docente universitaria na Facultade de Filosofía e Letras, nas materias de Historia Universal Moderna e Contemporánea (1942-1956) e Historia da Cultura Moderna e Contemporánea (1943-1952), e participará no curso de verán de 1950 da Universidade compostelá, ditando, xunto co profesor Ángel Rodríguez González, dez leccións de Historia de España.

 Segundo consta no seu expediente académico de profesora, Pura Lorenzana desenvolveu nos anos 40 e 50 unha intensa actividade no campo da reforma do ensino medio e do bacharelato feminino na España da época, asistindo como relatora a reunións e congresos nos que se debatía sobre estes temas.

 Foi membro do Primeiro Consello Nacional do Servizo Especial do Profesorado de Ensino Medio da Delegación Nacional de Educación e estivo cunha bolsa do Ministerio de Educación estudando en París o réxime de Centros Docentes Femininos de Ensino Medio.

 En canto ao seu labor como historiadora, consta no seu expediente que participou en escavacións prehistóricas galegas e na recollida de folclore, sen especificar nin data nin lugar, que presentou a súa tese doutoral, El viaje de Sebastián Vizcaíno a las costas de California, cualificada con sobresaínte, en Madrid, en 1949, e que pertenceu ao Instituto González Fernández de Oviedo, do CSIC.

 Tamén foi membro da Primeira Xunta de Goberno do Padroado Rosalía de Castro, fundado no Hotel Compostela de Santiago en novembro de 1947. Contra 1956 obtivo praza de inspectora de ensino medio e trasladouse a Madrid, onde exerceu como inspectora xeral de Distrito ata a súa xubilación. En 1963 concedéuselle a encomenda da Orde de Afonso X o Sabio. Faleceu en Santiago en 1997.

OBRAS DE PURA LORENZANA:

LORENZANA PRADA, Mª P.; “La población de Nueva España en el siglo XVI”Boletín de la Biblioteca Menéndez y Pelayo), Santander, n.º 1 (xaneiro-marzo), p. 58-73. En col. con Sebastián González García-Paz e Ciriaco Pérez Bustamante. 1928

LORENZANA PRADA, Mª P.; “Mámoas do Saviñao. A anta de Abuime e a necrópole do Monte da Morá”Arquivos do Seminario de Estudos Galegos, Santiago de Compostela, V, p. 63-91. En col. con Florentino López Cuevillas e Antón Fraguas. 1930

LORENZANA PRADA, Mª P.; Conferencia pronunciada en Santiago pol-a Señorita María Pura Lorenzana., Nós. Boletín mensual da cultura galega, A Coruña, supl. 30 e 31, (maio, xuño). 1931

LORENZANA PRADA, Mª P.; El viaje de Sebastián Vizcaíno a las costas de California, Madrid, Universidad, (tese de doutoramento inédita). 1949

 

VÍDEO DE PURA LORENZANA:

https://www.youtube.com/watch?v=wHqRlRwT724

MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: JOSEFINA RODRÍGUEZ ÁLVAREZ (JOSEFINA ALDECOA - LEÓN)

 




Nome: Josefina Rodríguez Álvarez .

Lugar de nacemento: La Robla, León.

Fecha de nacemento: 8 de marzo de 1926.

Profesión: escritora e pedagoga.

Nace no municipio leonés de “La Robla” precisamente un 8 de marzo, o de 1926, e falece no municipio cántabro de Mazcuerras en 2011.

Nos anos corenta comezou a formar parte de círculos literarios coma os das revistas Espadaña e Revista Española.

Casou en 1952 co escritor Ignacio Aldecoa e tomou o seu apelido. En 1959 fundou un colexio privado, “Estilo”, o que se dedicou o resto da súa vida.

Enmarcada na Xeneración dos 50, a súa primeira publicación é o libro de contos “A ningunha parte” en 1962.

En 1969, tras a morto do seu marido, fai unha selección e edición crítica dos contos do escritor e escribe o libro de memorias “Los niños de la guerra” en 1983.

En 1990 publica a que será a súa obra de maior éxito, “Historia de una maestra”, dedicada á súa nai, primeiro volume dunha triloxía composta por esta obra e “Mulleres de Negro” e “La fuerza de desntido”. Posteriormente dedicase sobre todo á novela.

En Madrid fundou o Colexio Estilo, do que foi directora e integrouse na coñecida como Xeneración do 50.

Galardoada en 2003 co “Premio Castilla y León de las Letras”, entre as súas obras destacan 'A ninguna parte”, “Los niños de la guerra”, “Historia de una maestra” ou “Confesiones de una abuela”. Foi tamén a tradutora do primeiro conto publicado en España de Truman Capote.

Logros:

Premio Castela e León des Letras en 2003.

Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso X el Sabio (2005).

Medalla de Ouro ó Mérito nas Belas Artes (2006).

En 1959 fundou en Madrid o “Colegio Estilo”.

Enlaces para saber máis:

JOSEFINA ALDECOA: https://escritoras.com/escritoras/Josefina-Aldecoa

Biografía de Josefina Aldecoa: https://www.lecturalia.com/autor/264/josefina-aldecoa

Josefina Aldecoa, historia dunha mestra: https://www.eldiario.es/cantabria/cantabros-con-historia/josefina-aldecoa-historia-maestra_132_3375477.html

Frases célebres e citas de Josefina Aldecoa: https://fraseslibros.com/josefina-aldecoa

Vídeos:

Vídeo de YouTube “Josefina Aldecoa: "¿Por qué hay palabras bonitas?”: https://www.youtube.com/watch?v=tGuKC3bNp_A

Reportaxe “Esta es mi Tierra: Josefina Aldecoa.” Enlace a YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=97y6ed8hPD4


MULLERES QUE ABREN CAMIÑO: CATALINA GARCÍA GONZÁLEZ (LEÓN)

 


Catalina García González naceu o 14 de abril de 1888 en Puebla de Lillo, montaña de León e faleceu en 1959. Era a filla menor de catro irmáns e o seu pai era Garda Civil e a súa nai era ama de casa.  Catalina comezou a traballar colaborando na casa familiar desde os 14 anos adicándose a baixar a lomos do seu cabalo cargamentos de troitas ata a estación de tren para que logo remataran en Madrid.

 Anos máis tarde, 1925,  aprobou o exame de conducir e converteuse na primeira muller española con carné de conducir. Nese anos a muller precisaba un permiso do seu marido para poder ir ao exame e un certificado de boa conducta do concello.

 Catalina García foi nai de seis fillos. Traballaba como conductora de autobús e traballaba na pensión familiar onde había doce cuartos que eran frecuentados polos traballadores das minas. Ademais exercía de carteira e recadeira de toda a veciñanza. 

 Ela comezou no transporte en 1908 , tras moito esforzó en conseguir a concesión, creou unha liña de autobús que ía desde Cofiñal- Puebla de Lillo- Boñar, que realizaba no seu coche de cabalos no que podían ir ata cinco pasaxeiros, comezaba a viaxe pola mañá e regresaba pola tarde. Cando conseguiu o carné comezou a conducir un coche Ford T de matrícula LE-934,  que xa comprara o seu marido anos atrás. O seu segundo coche foi un Hispano Suiza de matricula LE-1634, apto para o transporte de pasaxeiros/as. 

A ruta atravesaba na súa viaxe 21 aldeas e o autobús facía catro viaxes diarios, ás sete da mañá saía a primeira viaxe e regresaba co correo antes de comer e ás tres da tarde partía de novo para chegar ao tren e volvía antes das ceas.

Por último, hai que salientar que está recoñecida como unha das mulleres pioneiras no mundo do motor e o seu nome foi proposto para que na cidade de León unha das súas rúas tivese o seu nome.

 Se queres aprender máis sobre ela:

 https://paraquetuveas.es/catalina-garcia-gonzalez

https://permisperpunts.gencat.cat/index.aspx/catalina-garcia-gonzalez-1-espanola-con-carnet-de-conducir

https://www.auto10.com/actualidad/mujeres-pioneras-en-el-mundo-del-motor-ellas-fueron-las-primeras/17129

 

PASAPALABRA DAS ARTES GALEGAS

Para seguir investigando sobre as mulleres artistas propostas para traballar o 8M, Día Internacional da Muller, e o 1 de abril, Día das Arte...